11 thoughts on “Salticidae – Skakunowate”

1. Czy znany jest Ci skakun o przeraźliwie długich nogogłaszczkach i szczękoczułkach? Natknęłam się dziś na takiego na murze w okolicy i do tej pory jestem pod wrażeniem.

   Odpowiedz

2. Już wiem, ku mojemu zaskoczeniu okazał się samcem z Salticusa, nawet masz takie zdjęcia, ale ten rodzaj pominęłam, jako dobrze mi znany. Ha. Wyszło na to, że do tej pory widywałam same baby.

   Odpowiedz

3. Cóż, zatem nadszedł ten pierwszy raz. Ostatnio słyszałem że w Warszawie łatwiej o dziewczynę. Podchodziłem do takich rewelacji sceptycznie…

   Odpowiedz

4. Zdecydowanie łatwiej. Powiedziałabym nawet, że w Warszawie mamy praktycznie same dziewczyny. 😉
   Jakoś nigdy nie zastanawiałam się nad płcią tych naprawdę wielu Salticusów, jakie spotykam. I stąd moje ogromne zaskoczenie.
   Ciekawe, dlaczego jest aż tak wydatnie wyposażony.

   Odpowiedz

5. Pewnie dlatego, że własnie takie hojnie wyposażone samce podobają się płci żeńskiej. Tak sądzę. Zwykle to żeńskie preferencje na drodze doboru płciowego kształtują wygląd samców i poszczególnych części ich ciała ( najlepszy przykład to ptaki, ale i ludzie przecież też ). Co ciekawe, w druga stronę to nie działa, albo działa w znacznie mniejszym stopniu.
   Tak, dobór płciowy stanowi zdecydowanie potężniejszą siłę ewolucyjną, niż dobór naturalny stricte.

   Odpowiedz

6. W tym co piszesz jest bez wątpienia wiele racji. Jednak powstaje pytanie: dlaczego samice innych rodzajów skakunów nie przywiązują żadnej wagi do tego szczegółu budowy samców?

   Odpowiedz

7. Być może preferują odmienne bodźce wzrokowe dotyczące np. ubarwienia, lub jakichś cech morfologicznych dla nas, zewnętrznych obserwatorów niedostrzegalnych. Wiemy, że mają one bardzo dobry wzrok, który przydaje się nie tylko a’propos wynajdywania zdobyczy. Nikt chyba nie badał skakunów pod tym kątem…

   Odpowiedz

8. Może i tak. Ale mnie się wciąż kołacze po głowie pierwsze skojarzenie – że samice arlekinów są wyjątkowo niedotykalskie i w czasie akcji najlepiej trzymać się od nich tak daleko jak tylko się da.
   Wczoraj spotkałam kolejnego samca. Jakiś wysyp w tym roku mamy.

   Odpowiedz

9. W zeszłym tygodniu wyglądałam przez okno (piąte piętro w bloku) i nagle wzrok powędrował mi w dół, na parapet. Patrzę, a tam taki cudaczek-skakunik siedzi (wypisz wymaluj jak ten włochacz na zdjęciu, ale miał długość około centymetra). Gdy się zorientował, że go widzę, przybrał postawę bojową – tj. podniósł przednie łapki, chyba po to, żeby wydać się bardzo groźnym :D. Generalnie przeraża mnie każdy pająk, który ma więcej niż pół centymetra długości, ale ten był naprawdę przesłodki :).

   Odpowiedz

10. Tego typu atawistyczne fobie najłatwiej pokonać obcując z ich clou. Innymi słowy, polecam częstsze kontakty z pająkami. Może je nawet polubisz, bo co do fascynacji nie mam wątpliwości.

    Odpowiedz

    • Teraz to nawet żałuję, że nie chwyciłam szybko smartfona, żeby zrobić maluszkowi zdjęcie:). Ale może jeszcze kiedyś spotkam takiego przystojniaka. Niestety, choć zgadzam się, że pająki to ciekawe i pożyteczne stworki, to z polubieniem, a przynajmniej wyzbyciem się obaw może być trochę trudno – ich specyficzna forma przyprawia mnie o ciarki. Szkoda, że nie wyglądają jak miniaturowe psy albo koty – wtedy miałabym w domu całą hodowlę 😄.

      Odpowiedz