Micropezidae
Ciało delikatne, smukłe, lśniące i czarne. Nogi patykowate. Przednie uda cale czarne. Na stopach białe skarpetki. To szalenie oryginalne stworzonko, notowane głównie z południowej części Polski. Lubi przebywać na powalonych pniach i przechadzać się na wyprostowanych nogach jak na szczudłach.
Bukowa Góra 25.06.2020 Fot. Jacek Strojny
Bukowa Góra 11.08.2016 Fot. Jacek Strojny
Cieszyn 17.05.2020 Fot. Aleksander Dorda
Rezerwat Bukowa Góra 23.06.2020 Jadłodajnia zwabiająca wiele osobników równocześnie Fot. Jacek Strojny
- Status. Spotykana sporadycznie, choć coraz częściej. Nie wykazywana z Polski przez kilkadziesiąt lat, aż do 2000 roku. Aktualnie (rok 2023) nierzadka i miejscami bardzo liczna
- Siedlisko. Wilgotne lasy
- Wymiary. Długość ciała 5-7 mm
- Aktywność. Kwiecień – sierpień
- Lokalizacja. Bieszczady, śląskie, świętokrzyskie – rezerwat Bukowa Góra w Przedborskim Parku Krajobrazowym
- Pokarm. Drapieżne, stołują się na ekskrementach, padlinie i prawdopodobnie na grzybach. Larwy żerują w zbutwiałym, przerośniętym grzybami drewnie
- Podobne. Znacznie rzadsza Rainieria latifrons ma bordowe przednie uda u nasady, a białe skarpetki tylko na pierwszej parze nóg. Również występuje na Bukowej Górze
- Uwagi. Autorzy obserwacji – Aleksander Dorda Marek W.Kozłowski Jacek Strojny Włodek Wypych avidal
Bukowa Góra 02.08.2015 Na ogromnych, powalonych bukach odbywały rójkę pojedyncze niedobitki. W apogeum pojawu w maju można było spotkać dziesiątki osobników (na podstawie relacji Łukasza Mielczarka)
Bukowa Góra 15.06.2019 In copula Fot. Jacek Strojny
Samica w geście „Heil!” Waszawa-Las Natoliński 05.06.2015 Fot. Marek W. Kozłowski
Bukowa Góra 2020 Fot. Włodek Wypych
Lutowiska 31.05.2013
Lutowiska 31.05.2013
Rainieria calceata w tym roku (2015) obrodziła! Co najmniej kilkanaście osobników obserwowałem już na początku lipca w Ojcowskim Parku Narodowym i w Kamionce Wielkiej w Beskidzie Sądeckim.
Tak, podobne doniesienia mam z Bukowej Góry od Łukasza Mielczarka. Ja widziałem ledwie kilka osobników w czerwcu w Bieszczadach.
Powinienem się domyślić, że to Pan się kryje pod nickiem. Odwiedziny tak uznanego specjalisty są dla mnie nobilitujące. Dziękuję za zaproszenie na sympozjum w Ojcowie – w tej chwili nie mogę odpowiedzieć, czy będę miał okazję je wykorzystać.
PS. Powodzenia i wytrwałości w pracach nad zlotolitkami. Wolne miejsce na mojej półce , tuż obok Pompilidae of Poland, czeka.
Dziękuję za miłe słowa. Pańska strona też zasługuje na komplementy! Gratuluję pomysłu i życzę wytrwałości w jej prowadzeniu. A co do wolnego miejsca na półce, to jest duża szansa, że jesienią stanie w nim książka w zielonej okładce 🙂 Pozdrawiam
O, to szybciej niż się spodziewałem. Fantastyczna wiadomość, zwłaszcza w perspektywie zimy.
Wytrwałości mi z pewnością nie zabraknie. A życzliwa pomoc szerokiego grona fachowców sprawia, że tym bardziej widzę sens prowadzenia tego bloga.
I proszę się zwracać do mnie na Ty, jeśli to nie problem
Pozdrawiam
Rafał
Fantastycznie, ze udało się tyle wyciągnąć. Nie pamiętam, czy mam ujęcia na głowę, a jestem zbyt daleko od domu, aby przejrzeć swoje pliki. Ponownie dziękuję za poświęcony czas.
W tym roku na Bukowej Górze obserwowałem dziesiątki osobników na powalonych pniach.
Cóż, w końcu to jej matecznik. Nawet w Bieszczadach jej tyle nie widziałem
Dzisiaj udało mi się ją zaobserwować u mnie w ogrodzie (Kraków). Już drugi rok z rzędu…
Zauważyłem że przywiązują się do mikrosiedlisk