Thomisidae – Ukośnikowate
Samica. Ubarwienie podstawowe bladożółte do zielonkawego. Na karapaksie dwie ciemniejsze od tła smugi boczne i jasna pręga środkowa oraz poprzeczna, biała linia za oczami. Odwłok o długości zauważalnie przekraczającej jego szerokość, z żółtymi, zielonkawymi lub czerwonawymi smugami brzeżnymi o zmiennej intensywności; u osobników młodocianych smugi te bywają niewykształcone. Wzdłuż grzbietowej części odwłoka widoczne dwie ciemniejsze od tła smugi, zwykle rozerwane na różnej wielkości plamy – smugi te łączą się ze sobą w jednym punkcie w nasadowej części odwłoka. Nogi bladożółte, pozbawione ciemnych obrączek. Samiec. Ubarwienie głowotułowia i odwłoka bardziej jednolite i zwykle ciemniejsze, żółtopomarańczowe. Nogi z wyraźnymi i szerokimi, ciemnymi obrączkami.
U obu płci oczy zauważalnie wyniesione, umieszczone na poprzecznej, wypukłej fałdce.
Hiszpania – Granada 15.07.2021 ♀ Fot. Simon Oliver
Hiszpania – Granada 31.05.2015 ♀ ze złowionym pluskwiakiem z rodziny Rhopalidae Fot. Simon Oliver
- Zasięg. Regiony śródziemnomorski i czarnomorski, południowa część środkowej i zachodniej Europy, Kaukaz, niektóre regiony Afryki na południe od równika – wymienia się Lesotho i RPA
- Siedlisko. Torfowiska, łąki, murawy, stepy, polany i inne tereny otwarte, w tym ruderalne; przesiaduje zwykle na kwiatach i liściach roślin zielnych oraz krzewów
- Wymiary. Samica 5.4-7.6 mm. Samiec 2.5-4.6 mm
- Aktywność. Maj – wrzesień
- Lokalizacja. Hiszpania. W Polsce nie występuje – najbliższe stanowisko na Słowacji
- Pokarm. Bezkręgowce, na które poluje z zasadzki – nie konstruuje sieci łownych
- Podobne. W Europie i Afryce występuje drugi gatunek z rodzaju – Runcinia flavida, o zdecydowanie bardziej wydłużonym i smuklejszym odwłoku. Inne gatunki z rodzaju, znacznie bardziej podobne, wykazują odmienne zasięgi. Podobne są także inne gatunki z rodziny – w tym dobrze znany również z naszego kraju Misumena vatia
- Uwagi. Autor obserwacji – Simon Oliver
- Więcej o gatunku
Łódź 22.09.2022
Bardzo lubię ten gatunek.
Chociaż większość jego przedstawicieli bardzo łatwo odróżnić jest na fotografiach terenowych od naszego kwietnika, to momentami machinalne rozróżnienie ich bywa dość zwodnicze. W takich przypadkach zawsze najlepiej spojrzeć jest na oczy – jeżeli są one wyraźnie wyniesione, jakby na górce, wtedy jest to Runcinia (lub Thomisus o odmiennym kształcie odwłoka); natomiast oczy jako wypukłe punkciki, lecz na wyraźnie słabiej wybrzuszonej, powierzchni o nieco innym kształcie to Misumena (lub inne, zwykle trudne do pomylenia z kwietnikiem pająki).
UEI, gdzie go obserwowałeś?
Dodałem do opisu cechę z oczami – mam nadzieję, że wprowadziłem ją poprawnie i czytelnie.
Nie miałem jeszcze okazji obserwować go osobiście, choć w przyszłości chciałbym, aby uległo to zmianie.
Dotychczas miałem okazję wyłącznie na identyfikowanie Runcinia na forach międzynarodowych, natomiast samą cechę z oczami konsultowałem jakiś czas temu z Simeonem.
A więc obserwacje dopiero przed nami – choc raczej nie w Polsce, pomimo zmian klimatycznych.
Niestety. W przeciwieństwie do gatunków, które w przyszłości mogą na stałe zagościć w naszej araneofanie – jak Zoropsis spinimana – Runcinia nawet na terenach naszych sąsiadów, u których można ją znaleźć, jest jak na razie gatunkiem rzadkim, znanym ze stanowisk najbardziej przypominających klimatem obszar śródziemnomorski.