Ichneumonidae – Gąsienicznikowate
Ciało smukłe. Głowa czarna; wewnętrzna krawędź łukowato wcięta na wysokości trzonków czułków. Tułów czarny. Odwłok dwubarwny, czerwonoczarny, a rzadziej żółtoczarny, stylikowany – stylik czarny. Pokładełko krótkie (różnice w jego długości oraz kącie nachylenia względem odwłoka często są cechami diagnostycznymi danego gatunku). Golenie u gatunków z częściowo czerwonymi tergitami są w znacznej mierze pomarańczowoczerwone, zaś u gatunków z żółtymi tergitami – żółte. Skrzydła przezroczyste; zwierciadełko romboidalne, u wielu gatunków połączone z komórka marginalną R1 petiolą. W Polsce około 70 gatunków, których na ogół nie sposób zidentyfikować co do gatunku na podstawie fotografii terenowych.

Kraków 08.05.2019 ♀ – widoczne krótkie pokładełko. Petiola na przednim skrzydle łączy zwierciadełko z komórką promieniową R1 Fot. Maksymilian Syratt

1. Status. Niektóre gatunki pospolite
2. Siedlisko. Lasy, parki, ogrody, zarośla, polany, łąki, murawy, tereny ruderalne
3. Wymiary. Długość ciała powyżej 10 mm; tylko bardzo nieliczne gatunki są mniejsze (w tym mierząca 8-10 mm Dusona petiolator)
4. Aktywność. Od wiosny do jesieni
5. Lokalizacja. Małopolskie
6. Pokarm. Larwy są parazytoidami gąsienic motyli i larw rośliniarek; sporadycznie także larw chrząszczy (głównie ryjkowców) i larw wielbłądek; zakres porażanych gatunków jest bardzo szeroki
7. Podobne. Liczne inne gąsieniczniki różniące się m.in. kształtem oczu i nadustka, długością stylika i pokładełka, czy też budową zwierciadełka i brakiem petioli
8. Uwagi. Autor obserwacji – Maks Syratt

avidal