Miridae – Tasznikowate
Ciało smukłe. Głowa i przedplecze czarne, rzadziej jasnobrązowe, a nawet żółte. Na szczycie głowy para czarnych pasów, które często łączą się ze sobą. Oczy duże, czerwonobrązowe. Scutellum czarne z klinowatymi rozjaśnieniami bocznymi. Skrzydła jasne, delikatnie ciemno plamkowane, lub pozbawione plamek; osobniki dorosłe makropteryczne (skrzydła sięgają poza wierzchołek odwłoka). Nogi bladożółte; tylne golenie uderzająco długie. Człony 2-4 czułków czarne.
Łódź – BRUS 18.07.2020
Łódź – Widzew 01.04.2021
Łódź – Park Piłsudskiego 25.06.2017
- Status. Nierzadki, trudny do wypatrzenia
- Siedlisko. Zarośla, polany, parki, tereny ruderalne, skraje lasów z ziołoroślami
- Wymiary. Długość ciała 4.5-5.4 mm
- Aktywność. Czerwiec – październik (dwa pokolenia w sezonie) i po przezimowaniu wiosną aż do kwietnia/maja (prawdopodobnie zimują wyłącznie samice)
- Lokalizacja. Łódzkie
- Pokarm. Semizoofag – wysysa soki roślinne (głównie z pokrzyw, wierzbownic i dziewann) oraz drobne bezkręgowce o miękkim ciele
- Podobne. W Polsce występuje 9 innych gatunków z rodzaju, które w zależności od gatunku różnią się m.in. ubarwieniem czułków (diagnostyczny jest zwłaszcza 2 człon) i głowy, długością tylnych goleni czy długością skrzydeł. Prawidłowe rozpoznanie może być problematyczne
- Uwagi. Autor obserwacji – avidal
- Więcej o gatunku
- Rozmieszczenie
- Wymowa: dicyfus errans
Łódzki Ogród Botaniczny 22.07.2018 Ze złowioną mszycą
Łódzki Ogród Botaniczny 22.07.2018
Łódzki Ogród Botaniczny 22.07.2018
Łódzki Ogród Botaniczny 22.07.2018