Collembola – Skoczogonki
Ciało owalne, spłaszczone, wyraźnie segmentowane. Ubarwienie ciała szare z mniej lub bardziej intensywnym, ciemnoniebieskim odcieniem. Oczu brak. Nie potrafi skakać jak inne skoczogonki. Wierzchołek odwłoka z wyraźnymi, zębowatymi wcięciami – stąd nazwa rodzajowa. Należy do rodziny Onychiuridae.
Park Krajobrazowy Chełmy 15.05.2021 Fot. Ryszard Orzechowski
- Liczebność. Lokalny, miejscami liczny – zwłaszcza larwy spotyka się w znacznych skupiskach
- Biotop. Lasy, zwłaszcza górskie – mimo to spotykany również na nizinach. Chętnie przebywa na butwiejących pniakach, we mchu i w pobliżu strumieni. Preferuje tereny wilgotne
- Wymiary. Długość ciała 5-9 mm. Największa europejska skoczogonka
- Aktywność. Od wiosny do jesieni
- Lokalizacja. Dolnośląskie
- Pokarm. Rozmaite szczątki organiczne, grzyby
- Podobne. Nietrudny do rozpoznania
- Uwagi. Zaniepokojone larwy wyginają ciało w kształcie litery „U”
- Uwagi 2. Autor obserwacji – Ryszard Orzechowski
Czemu gatunek górski? Na Roztoczu tego na kilogramy od „zawsze” 🙂
A w jakich miejscach je widujesz, bo ja u siebie nigdy ich nie spotkałem, a widziałem już sporo różnych gatunków skoczogonków. Tak dużego na pewno bym nie przeoczył.
W lesie liściastym na pniach stojących i przewróconych drzew oraz na grzybach jest ich u mnie zatrzęsienie.
Żadne dane literaturowe nie są tak przekonujące, jak bezpośrednia obserwacja. Poprawiam
Ja dziś spotkałem go podczas poszukiwań skamieniałości w starym kamieniołomie w Kazimierzu Dolnym. Od razu go rozpoznałem po imponującej (jak na skoczogonka) wielkości. Było w nim coś niewypowiedzianie pierwotnego, przez co był w pewnym sensie jedną z bardziej udanych „skamieniałości” tego poszukiwania, nie mniej niż akurat znaleziony skamieniały prostoskrzydły:D
Zatem potwierdza się to, co pisał capricornus