Chrysididae – Złotolitkowate
Głowa i tułów niebiesko-zielone. Na czole 4 łagodnie wyprofilowane guzki, które są najlepiej widoczne w widoku z góry, pod powiększeniem – istotna cecha diagnostyczna gatunku. Odwłok czerwony z długimi, białymi, odstającymi włoskami widocznymi zwłaszcza na bokach tergitów. Wierzchołek ostatniego, 3-ego tergitu z czterema zębami. 2 sternit złociście zielony; na 3-im sternicie para dużych, półokrągłych, metalicznie ciemnozielonych plam.

Belgia 16.04.2020 Fot. Gilles San Martin

Belgia 16.04.2020 Fot. Gilles San Martin

Rzyki 14.11.2022 Chrysis sp. – prawdopodobnie Chrysis terminata Fot. Jasiek Zieliński

Rzyki 14.11.2022 Fot. Jasiek Zieliński

1. Status. Jedna z najliczniejszych krajowych złotolitek. Występuje w całym kraju
2. Siedlisko. Skraje lasów, polany, wydmy i piaskownie, łąki, murawy, przydroża, ugory, tereny ruderalne. Chętnie przesiaduje na pniach usychających drzew, na ścianach drewnianych domów oraz odwiedza hotele dla owadów. Gatunek eurytopowy
3. Wymiary. Długość ciała samicy 5.5-9 mm, samca 4.5-8 mm
4. Aktywność. Od końca kwietnia do sierpnia; pojedyncze osobniki można spotkać już w marcu, oraz w pełni jesieni
5. Lokalizacja. Belgia, Polska – małopolskie
6. Pokarm. Nektar, spadź. Larwy są kleptopasożytami gniazdowymi i parazytoidami larw Ancistrocerus nigricornis i zapewne innych jeszcze gatunków z podrodziny Eumeninae
7. Podobne. Liczne inne złotolitki, zwłaszcza z grupy gatunkowej ignita – można je odróżnić po braku guzków na czole, krótszym owłosieniu boków tułowia oraz kształcie, wielkości i barwie plam na 3-im tergicie. Rozpoznanie ułatwia również bardzo długi okres aktywności tego gatunku – pojawia się wcześniej od większości innych złotolitek i późno w sezonie kończy loty
8. Uwagi. Autorzy obserwacji – Jasiek Zieliński Gilles San Martin
9. Uwagi 2. Identyfikacja osobnika z Polski Jacek Wendzonka

Belgia 16.04.2020 Widać 4 ostre zęby na wierzchołku 3-ego tergitu Fot. Gilles San Martin

avidal