Tettigonidae – Pasikonikowate
Ciało bardzo masywne, zielone – od jasnozielonego po zgniłozielone; sporadycznie spotyka się osobniki ciemnobrązowe. Przedplecze siodełkowate z tarczką szyjną nasuniętą na odwłok. Skrzydła lotne szczątkowo – u samicy całkowicie skryte pod tarczką szyjną; u samca są w znacznej mierze żółte i wystają poza tarczkę szyjną. Pokładełko długie, szablowate, wyraźnie ząbkowane w części wierzchołkowej. Samiec wyposażony w charakterystycznie ukształtowaną, skierowaną ku górze płytkę subgenitalną (znajduje się między przysadkami odwłokowymi).
- Liczebność. Zdecydowanie rzadki, bardzo lokalny DD
- Biotop. Pastwiska, ekstensywnie użytkowane łąki, trawiaste lub porośnięte wysoką roślinnością zielną górskie zbocza
- Wymiary. Długość ciała 24-44 mm
- Aktywność. Czerwiec – sierpień; na południu Europy aż do października
- Lokalizacja. Włochy, Francja, Polska – podkarpackie. W Polsce odnaleziony po raz pierwszy w 1996 roku na Podkarpaciu
- Pokarm. Trawy i rośliny zielne
- Podobne. Samca łatwo odróżnić od innych pasikonikowatych po żółtych skrzydłach i kształcie płytki subgenitalnej. Samicę można pomylić z niektórymi innymi pasikonikami, od których zwykle jest bardziej masywna i większa
- Uwagi. Autorzy obserwacji – Gilles San Martin Darek Grabowski
- Rozmieszczenie
Dostałem informacje, że grubosza po obserwacji z 97 już nigdy w Polsce nie odnaleziono, mimo poszukiwań. Ale te ostatnie wciąż trwają:)
Przepraszam, ucięło. Niesamowite że jest obserwacja tego gatunku z Polski po tak długiej przerwie! I to w całkiem innym miejscu!
Pozostaje tylko się cieszyć i pogratulować Darkowi