Tachinidae – Rączycowate
Oczy duże, brązowe, u samicy rozdzielone szerokim, a u samca wąskim czołem. Scutum szarobrązowe, lub szarożółte z podłużnymi, wąskimi smugami, zwykle rozerwanymi na krótkie odcinki. Na bocznej płytce tułowia zwanej katepisternum (inaczej sternopleuron), wyraźnie widoczne 3 lub 4 długie, sztywne szczeciny st (sternopleural bristles). Odwłok samicy popielatoszary, odwłok samca szaropomarańczowy z czarnym, podłużnym pasem przebiegającym przez środek tergitów; pas ten może częściowo zanikać. Uda czerwonobrązowe. Stopy szaroczarne. Skrzydła przezroczyste; komórka R5 zamknięta.
- Liczebność. Nierzadka
- Biotop. Skraje lasów, leśne polany i prześwietlenia, ogrody, łąki i inne tereny otwarte; unika lasów
- Wymiary. Długość ciała 7-12 mm; wielkość imago zależna od rozmiarów żywiciela larwy i obecności innych pasożytów w jego ciele (w tym innych larw Dexia rustica)
- Aktywność. Koniec maja – sierpień. Zimują larwy 1-ego lub 2-ego stadium wewnątrz ciała żywiciela
- Lokalizacja. Austria, Polska – łódzkie, lubuskie. W Polsce w całym kraju
- Pokarm. Pyłek, nektar; odwiedza kwitnące kwiaty i trawy. Larwy rozwijają się w pędrakach z rodziny Scarabaeidae
. Samica skłąda jej w sąsiedztwie miejsca żerowania pędraka. Bardzo szybko po złożeniu jaja wylęgaja sie z nich larwy, które następnie penetrują glebę w w celu dotarcia do larwy gatunku żywicielskiego. Jeden pędrak może być zasiedlony przez kilka larw rączycy. Samica w sezonie składa łącznie około 600 jaj, jednak w jednym miejscu zwykle tylko kilka - Podobne. U rzadkiej Dexia vacua na katepisternum znajduja się tylko 2 szczeciny st, a tylne krawędzie tergitów są wyraźnie, czarno podkreślone. Tylne krawędzie tergitów są czarne także u Dexiosoma canninum
- Uwagi. Autorzy obserwacji – Adrian Atamańczuk Lucyna Bugiera avidal

Wiedeń 24.07.2018 ♂ Czarny pas biegnący przez środek tergitów może zanikać, jak na zdjęciu Fot. Adrian Atamańczuk

Wiedeń 24.07.2018 ♂ Na tylnych krawędziach tergitów brak czarnych, poprzecznych przepasek Fot. Adrian Atamańczuk