Miridae – Tasznikowate
Smukły pluskwiak o wyraźnym dymorfizmie płciowym. Samica zwykle jaśniejsza, z pomarańczowym przedpleczem i większą pomarańczową plamką na trójkątnym scutellum. U samca przedplecze jest najczęściej czarne. Drugi człon czułków u samca wyraźnie poszerzony, jakby rozdęty, a jego golenie dłuższe. U obu płci uda przynajmniej 1 i 2 pary nóg żółte, a cuneus zaczerniony w części apikalnej.
- Status. Pospolity i bardzo liczny w całym kraju
- Siedlisko. Skraje lasów, zarośla, polany, parki
- Wymiary. Samica 6.4-7 mm. Samiec 5.8-6.5 mm
- Aktywność. Maj – czerwiec. Imagines dożywają przeciętnie do 2 tygodni
- Lokalizacja. Łódzkie, mazowieckie
- Pokarm. Soki roślinne, szczególnie chętnie z liści i młodych pędów dębowych
- Podobne. Inne tasznikowate, ale dokładna analiza cech podanych na górze strony pozwala na łatwą identyfikację w oparciu o fotografie terenowe
- Uwagi. Autorzy obserwacji – Marek W.Kozłowski avidal
- Więcej o gatunku
- Rozmieszczenie

Warszawa – Park Natoliński 09.05.2010 Boczne umiejscowienie samca na samicy może mieć związek z urazową, pozagenitalną kopulacją, obserwowaną u niektórych przedstawicieli Miridae Fot. Marek W.Kozłowski

Warszawa – Ursynow 19.05.2021 Nękania seksualne samca przez innego osobnika tej samej płci i gatunku (patrz video poniżej) Fot. Marek W.Kozłowski

Warszawa – Ursynow 19.05.2021 ♂ ♂ – Intruz umiejscowił swoje terminalia na prawym boku spodu odwłoka molestowanego samca Fot. Marek W.Kozłowski
Materiał ilustruje fragment uporczywego (trwającego przynajmniej kwadrans) nękania seksualnego samca przez innego osobnika tej samej płci i gatunku. Ciekawe, że intruz umiejscowił swoje terminalia na prawym boku spodu odwłoka molestowanego samca, podobnie jak obserwowane to było w kontaktach międzypłciowych. Energiczne, wibracyjne ruchy sugerują próby pozagenitalnej, urazowej penetracji odwłoka atakowanego samca; tym bardziej, że samiec przytrzymuje partnera tylko jednym odnóżem co wskazuje że jego edeagus lub paramer przekuł pokrywy samca. Podobne zachowania między samcami opisane były u pluskwiaka Xylocoris maculipennis z tej samej nadrodziny Cimicoidea. Autor tej obserwacji sugerował transfer plemników do krwiobiegu partnera, które mogły by dołączyć do własnych plemników „zgwałconego“ samca i brać udział w zapładnianiu jaj składanych ze sparzoną z nim póżniej samicą. Takie zachowanie mogło by więc wejść w repertuar przystosowawczych taktyk samców. Inne tłumaczenie takiego zachowania to prosta pomyłka w identyfikacji płci, obserwowana u wielu poligamicznych gatunków owadów.