Chrysididae – Złotolitkowate
Głowa i tułów intensywnie niebieskie. Mesopleuron (boczna płytka tułowia z parą krótkich, zębowatych wyrostków – istotna cecha diagnostyczna gatunku, jednak niedostrzegalna zwykle na fotografiach terenowych. Odwłok czerwony z metalicznym, złocistym (wyraźnym zwłaszcza na pierwszym tergicie) oraz purpurowym (lepiej widocznym w części wierzchołkowej) połyskiem. Odwłok gęsto, głęboko i jednolicie punktowany. Tergit 3 z 4-ema ostrymi i relatywnie długimi zębowatymi wyrostkami.
Warszawa – ogród botaniczny PAN 17.08.2020 Fot. Sylvester Kociniak
Warszawa – ogród botaniczny PAN 17.08.2020 Fot. Sylvester Kociniak
Warszawa – ogród botaniczny PAN 17.08.2020 Fot. Sylvester Kociniak
- Liczebność. Nieczęsto obserwowana, lokalnie liczna. Czerwona Lista kat. NT
- Biotop. Otwarte tereny piaszczyste, murawy kserotermiczne, ogrody, skraje lasów; regularnie obserwowana na drewnianych ścianach budynków
- Wymiary. Długość ciała samicy 6-10 mm, samca 5-10 mm
- Aktywność. Od początku czerwca do końca sierpnia; jedno pokolenie w sezonie
- Lokalizacja. Mazowieckie. Wykazywana z rozproszonych stanowisk w całym kraju
- Pokarm. Pyłek, nektar. Larwy są parazytoidami larw kopułek z rodzaju Eumenes (wymienia się głównie Eumenes coarctatus), oraz murarek z rodzaju Osmia
- Podobne. Dzięki jednolitemu, gęstemu punktowaniu odwłoka, a zwłaszcza dzięki charakterystycznym, ostrym zębom wierzchołkowym odwłoka zalicza się do łatwych do rozpoznania złotolitek
- Uwagi. Autorzy obserwacji – Sylvester Kociniak
- Uwagi 2. Identyfikacja Roman Maglic i Alexander Berg
Warszawa – ogród botaniczny PAN 17.08.2020 Fot. Sylvester Kociniak
Warszawa – ogród botaniczny PAN 17.08.2020 Doskonale widoczne ostre zęby wierzchołkowe – istotna cecha diagnostyczna gatunku Fot. Sylvester Kociniak