Pompilidae – Nastecznikowate
Cało ciało czarne poza czerwonawymi: stopami, spodnią stroną przednich goleni i wewnętrzną powierzchnią czułków u samicy. Tergity 5 i 6 z czarnymi szczecinami. Trzeci człon czułków tej samej długości, co człon nasadowy (1 człon – scape). Skrzydła przezroczyste z szeroko rozlaną, ciemną plamą za pterostigmą; plama ta nie pokrywa wierzchołkowej części komórki radialnej (komórka za pterostigmą, nad dwiema komórkami kubitalnymi). Wierzchołek skrzydła przedniego tuż przy krawędzi również przyciemniony, przez co niezaciemniony obszar między wierzchołkiem skrzydła a rozlaną za pterostigmą plamą może sprawiać złudzenie występowania obszernej, białej plamy wierzchołkowej. Żyłka 3rs-m w przednim skrzydle łukowato wygięta.
Łódzki Ogród Botaniczny – Czerwiec 2016 ♀ ze złowionym, ciągniętym za kądziołki przędne (zwyczajowa forma transportu u tego gatunku) Segestria senoculata Fot. Jacek Nowak
- Status. Pospolity. Występuje w całym kraju
- Siedlisko. Głównie nasłonecznione skraje lasów; także inne tereny otwarte z zalegającym martwym drewnem, w tym tereny ruderalne
- Wymiary. Samica 4.5-9 mm. Samiec 3-6 mm
- Aktywność. Maj – sierpień; samice nawet do początku października. Apogeum pojawu w lipcu
- Lokalizacja. Łódzkie
- Pokarm. Imagines prawdopodobnie nie zjadają ani pyłku, ani nektaru; nigdy nie zaobserwowano tego gatunku na kwiatach. Być może samice pożywiają się podczas przygotowywania złowionych pająków do umieszczenia w norce (przed umieszczeniem ich w norce najpierw je ugniatają – mogą wtedy pobierać wyciekające płyny ustrojowe). Larwy żerują na sparaliżowanych pająkach – niemal zawsze są to czyhaki Segestria senoculata i tylko wyjątkowo inne gatunki (wymienia się rodzaje Clubiona i Salticus)
- Podobne. W Polsce występuje jeszcze 5 innych, bardzo podobnych gatunków z rodzaju. Są one rzadkie – Dipogon vechti (żyłka 3rs-m w przednim skrzydle prosta – VU ) lub bardzo rzadkie – Dipogon asahinai (pomarańczowe nogi – EN) oraz Dipogon austriacus (wierzchołkowa część komórki marginalnej zaciemniona – CR) i Dipogon variegatus (trzeci człon czułków wyraźnie dłuższy od członu nasadowego – CR ). Jedynie Dipogon bifasciatus zalicza się do gatunków pospolitych, tak jak poprzednio wymieniony gatunek można go odróżnić po 3 członie czułków ewidentnie dłuższym od członu nasadowego
- Uwagi. Autor obserwacji – Jacek Nowak
- Więcej o gatunku
Witam.Ten nastecznik został oznaczony co do gatunku ale chyba nie na podstawie tego zdjęcia?Został odłowiony czy tez istnieja inne zdjęcia akurta dokumentujące cechy kluczowe?
Na pewno Jacek konsultował się z fachowcem. Wymieniał nazwisko, ale mi uleciało. Sorry, powinienem był je zanotować. Osobnik chyba był złowiony, ale się nie zarzekam.
Ok rozumiem.Szkoda ze nazwisko przepadlo takie kontakty warto zbierac szczegolnie w przypadku tak ,,trudnych,,rodzin.Nastecznikami to juz myslalem ze obecnie nikt sie bezposrednio nie zajmuje w Polsce.
Przy następnym spotkaniu z Jackiem odświeżę temat i uzupełnię opis. Ale to chyba dopiero wiosną…
Witam Panów Dyskutantów 🙂 Skąd ten pomysł, że nikt się w Polsce nie zajmuje nastecznikami? To, że nie ma właściwie żadnych publikacji o tych żądłówkach nie oznacza, że nikt się nimi nie zajmuje. Co do tych dwu zdjęć, to raczej owad wygląda na Dipogon bifasciatus. Ale najlepiej byłoby go mieć odłowionego. Pozdrawiam.
W kontekście tej rodziny rzecz jasna doskonale pamiętam o osobie profesora. Choćby znana wszędzie w Europie (a pewnie i poza nią) monografia obecna również na mojej półce nie pozwoliłaby mi zapomnieć. Po prostu nie zareagowałem odpowiednio na przypuszczenie Marka.
Co do zdjęć profesora Kozłowskiego, to usunę je do czasu skonstruowania opisu Dipogon bifasciatus, którego fotografii jak dotąd nie udało mi się zdobyć. A tu okazuje się, że już je mam (prawdopodobnie). Dziękuję za interwencję i pozdrawiam.
Przygotowuję zaktualizowaną i rozszerzoną wersję mojej książki o nastecznikach. To jeszcze trochę potrwa, bo chcę wymienić zdjęcia, poprawić klucze i rozszerzyć liczbę omawianych gatunków o ościenne kraje. Część informacji będzie pewnie online – np. zaktualizowany katalog. Obecnie z Polski znanych jest 90 gatunków – doszedł Auplopus rectus opublikowany przez Petera Boguscha w 2015 roku. Generalnie gratuluję pomysłu na stronę (choć to pewnie Panu niepotrzebne, bo liczba wizyt mówi sama za siebie). Ja sam polecam moim studentom, by tu zaglądali i korzystali ze zgromadzonej wiedzy. Podziwiam wytrwałość i życzę, by jej nie zabrakło!
To fantastyczna wiadomość. Wierzę, że będzie to pozycja do zdobycia. Co do jej wartości dydaktycznej obaw rzecz jasna mieć nie mogę. Zaktualizuje listę polskich gatunków – uprzejmie dziękuję za tę cenna informację.