Phalangiidae
W Polsce występują dwie populacje znacznie różniące się wyglądem, które prawdopodobnie są odrębnymi taksonami. M. morio sensu stricto jest zmienny kolorystycznie, długonogi, a odnóża mają nieliczne ziarenka, kolce. Ubarwienie ciała samców od żółtobiałego do zielonkawoszarego, a jasno obramowane siodło jest zwykle ciemnobrązowe albo czarne. Samica ubarwiona mniej kontrastowo. Forma wysokogórska cechuje się silnym uzbrojeniem odnóży, jest krótkonoga i wykazuje dość stały wzór ubarwienia. Ubarwienie ciała od piaskowobeżowego do jasnobrunatnego, a przez większość odwłoka ciągnie się podłużny, jasny pas. U samicy zwykle występuje dobrze widoczny zarys siodła.
- Liczebność. M. morio s.s. na południu Polski częsty, jednak w centralnej części kraju rzadki. Forma wysokogórska w Tatrach nierzadka
- Biotop. M. morio s.s. zamieszkuje zarówno środowiska leśne, jak i otwarte (np. wydmy, połoniny, hale). Forma wysokogórska kryje się pod kamieniami i wśród niskiej roślinności na górskich halach i w strefie szczytowej
- Wymiary. M. morio s.s.: samica 5.4-6.9 mm, samiec 3.9-4.7 mm. Forma wysokogórska: samica 6.1-8.3 mm, samiec 5.7-6.2 mm (bez odnóży)
- Aktywność. Dorosłe osobniki od połowy lipca do października/listopada
- Lokalizacja. Islandia, Polska – małopolskie. M. morio s.s. zamieszkuje większość Polski. Forma wysokogórska do odnalezienia tylko w Tatrach
- Pokarm. Skąposzczęty, równonogi, krocionogi, skoczogonki, gryzki, larwy i imago muchówek, larwy Neuroptera, mrówki, skorki, pająki, inne kosarze, ślimaki, padlina, resztki miąższu owoców, sok uszkodzonych drzew
- Podobne. Inne Phalangiidae, m.in. samce Platybunus bucephalus, a samice mogą być bardzo podobne do samic Phalangium opilio
- Uwagi. Autorzy obserwacji – Adrian Peplak Maks Syratt
- Uwagi 2. Identyfikacja osobnika z Polski Robert Rozwałka