Phoridae – Zadrowate
Nieco przygarbione, zwykle małe i bardzo małe muchówki o czarnym ciele; rzadziej o żółtym tułowiu i żółtym odwłoku z przyciemnionymi krawędziami tergitów. Przednia powierzchnia tylnych goleni bez rzędu szczeciniastych włosków o zróżnicowanej długości. Poszczególne gatunki niemożliwe do identyfikacji na podstawie fotografii terenowych, tym bardziej, że samice wielu gatunków nie są znane. W Polsce około 220 gatunków.
Łódź – Młynek 11.07.2015
Łódź – Młynek 11.07.2015
Łódź – Młynek 11.07.2015
- Liczebność. Wiele gatunków pospolitych i licznych
- Biotop. Zarośla, lasy (niektóre gatunki preferują sosnowe), parki, ogrody
- Wymiary. Długość ciała 2-6 mm; zwykle 2-3.5 mm
- Aktywność. Kwiecień – wrzesień; na ogół dwa pokolenia w sezonie (wiosenne i letnie)
- Lokalizacja. Łódzkie. Występują w całym kraju
- Pokarm. Nektar, spadź. Larwy – w zależności od gatunku – wszystkożerne, saprofagiczne, padlinożerne, pasożytnicze ( w tym parazytoidy owadów – np. larw szeliniaków z rodzaju Hylobius czy przekrasków z rodzaju Thanasimus – oraz ślimaków i wijów ), drapieżne, mycetofagiczne (Megaselia halterata) – a także fitofagiczne (larwy Megaselia rufipes zjadają nasiona sosny czarnej)
- Podobne. Czarne gatunki podobne do innych czarnych zadrowatych. Żółte łatwo pomylić z gatunkami z rodzaju Phalacrotophora, które zwykle różnią się min. bardziej kontrastowym ubarwieniem odwłoka, a ich tylne golenie mają słabo widoczne, lecz zauważalne, szczeciniaste włoski układające się w rząd na przedniej krawędzi tylnych goleni
- Uwagi. Najbardziej znanym i najlepiej zbadanym gatunkiem jest Megaselia scalaris, której larwy rozwijają się m.in. na ludzkich zwłokach, także tych zakopanych głęboko pod ziemią. W związku z tym bywa wykorzystywana w medycynie sądowej
- Uwagi. Autor obserwacji – avidal