Syrphidae – Bzygowate
Bardzo zmienny w ubarwieniu bzyg z plemienia Merodontini imitujący żądłówkę. Samica przybiera formę od prawie w całości czarnej do bardzo jasnej, biało-żółtej. Obie płci, które można rozróżnić na podstawie ułożenia oczu (samiec połączone, samica rozdzielone) często bywają zdobione pomarańczowym futerkiem na tułowiu. Tylne uda zgrubiałe. Skrzydła przezroczyste; żyłka R4+5 silnie, łukowato wygięta.
Gałków 26.05.2012 ♀
Brójce 13.06.2010 ♀
Bogatynia 03.06.2021 ♀ Fot. Kamil Górawski
Wiączyń 02.06.2010 ♀
- Liczebność. Pospolity
- Biotop. Na leśnych polanach, skrajach lasów i leśnych drogach lubi wygrzewać się w słońcu siedząc na liściach, lub bezpośrednio na ziemi. Chętnie zasiedla ogródki działkowe i ogródki przydomowe, gdzie bywa zmorą miłośników kwiatów
- Wymiary. Długość ciała 12-14 mm
- Aktywność. Maj – sierpień; szczyt pojawu wiosną
- Lokalizacja. Łódzkie, lubuskie, dolnośląskie. Występuje w całym kraju
- Pokarm. Nektar. Larwy rozwijają się w roślinach cebulowych. Wyżerają wnętrze cebulek, w którym potem zimują
- Podobne. Inne bzygi stosujące mimikrę upodobniającą je do trzmieli, przede wszystkim Eristalis intricarius. Jedna z form barwnych łudząco podobna do Criorhina berberina. Szereg cech diagnostycznych pozwala rozpoznać gatunek. Zaliczają się do nich: masywne uda, zwłaszcza trzeciej pary nóg, owłosione oczy, skrzydła bez plam z żyłką R4+5 wygiętą w stronę komórki radialnej R5
- Uwagi. Autorzy obserwacji – Kamil Górawski Marek Nowacki avidal
Las wiączyński 02.06.2015 ♂
Las wiączyński 02.06.2015 ♂
Łódź – Dolina Olechówki 02.06.2021 ♀
Łódź – Źródłowa 16.06.2013 ♀
Lubinicko – Maj 2022 ♂ Fot. Marek Nowacki
Wygięta żyłka R4+5 występuje również u Eristalis intricarius, jednak w przeciwieństwie M. equestris ma on częściowo jasne odnóża. U M. equestris te są zawsze czarne.
Zgadza się. Nie podawałem różnic odnośnie konkretnego gatunku, tylko zbiorcze, bo zbyt wiele gatunków jest podobnych do Merodona. Taka wyliczanka zajęłaby sporo miejsca.A Twój komentarz również może służyć za wskazówkę.