Diprionidae – Borecznikowate
Znany też jako borecznik samotnik. Samica krępa, o masywnym odwłoku, kremowożółta. Wierzch tułowia z czarnymi plamami. Scutellum bardzo duże. Środkowe tergity przyciemnione. Czułki nitkowate, delikatnie piłkowane. Samiec o pierzastych czułkach, wyraźnie smuklejszym odwłoku, lecz równie szerokim tułowiu, czarny z czerwonawożółtymi nogami. Larwa czarna, lub zielona z wieloma żółtymi i białymi plamami, o czarnej głowie.

Łódź – Czerwiec 2016 Fot. Marek Wyszomirski

Łódź – Czerwiec 2016 Fot. Marek Wyszomirski

1. Liczebność. Miejscami pospolity i bardzo liczny, zwłaszcza na południu Polski. Imagines obserwowane znacznie rzadziej, niż larwy
2. Biotop. Lasy z udziałem sosny, młodniki sosnowe, piętro kosodrzewiny
3. Wymiary. 7-8 mm
4. Czas lotu. Kwiecień – wrzesień. Larwy od maja do września. Zwykle dwa pokolenia w sezonie. Zimują kokony
5. Lokalizacja. Łódź. Występuje w całym kraju
6. Pokarm. Larwy żerują na szpilkach sosnowych, początkowo gromadnie, a w ostatnim stadium często samotnie; wśród preferowanych gatunków sosen wymienia się sosnę zwyczajną, sosnę wejmutkę i kosodrzewinę. Niekiedy ogryzają z kory młode pędy
7. Podobne. Inne boreczniki, których odróżnienie może być trudne; zwłaszcza samce bywaja problematyczne. Jedną z cech diagnostycznych jest mniejsze scutellum o pozostałych gatunków. Larwy za to charakterystyczne i niepowtarzalne
8. Uwagi. Autorem obserwacji jest Marek Wyszomirski