Ichneumonidae – Gąsienicznikowate
Głowa i twarz czarne, lecz oczy biało podkreślone przy wewnętrznych krawędziach – u samców znacznie szerzej, niż u samic; boki głowy ząbkowano rzeźbione. Tułów czarny; u samca z ukośnymi, zmiennej długości białymi liniami na brzegach tułowia. Propleuron ( boczna płytka tułowia poniżej przedplecza ) czarny, bez jasnych linii. Odwłok uderzająco smukły, czarny, tylne krawędzie tergitów często subtelnie, bardzo wąsko rozjaśnione. Pokładełko mniej więcej tak długie, jak odwłok. Przednie i środkowe biodra, uda i golenie mniej lub bardziej żółtopomarańczowe. Tylne biodra pomarańczowe lub czarne – u obu płci bladożółta plamka przy wierzchołkach. Tylne golenie brązowawe. Czułki długie i ciemne, u samicy z rozjaśnionymi członami środkowymi. Skrzydła przezroczyste, pterostigma ciemnobrązowa – przy przedniej krawędzi stigmy jasna, małą plamka. Zwierciadełka brak – ważna cecha diagnostyczna rodzaju. Należy do niewielkiej, liczącej 11 krajowych gatunków podrodziny Poemeniinae.
- Liczebność. Pospolity
- Biotop. Lasy
- Wymiary. Długość ciała 13-22 mm
- Aktywność. Wiosna – jesień
- Lokalizacja. Łódzkie. Występuje w całym kraju
- Pokarm. Larwy są parazytoidami larw Cerambycidae – wymienia się Clytus arietis, Plagionotus arcuatus i Phymatodes testaceus, ale krąg żywicieli jest z pewnością znacznie szerszy
- Podobne. W Polsce występują jeszcze dwa gatunki z rodzaju – Neoxorides collaris ( całkowicie czarny propleuron ) i Neoxorides varipes. U bardzo podobnego Poemenia hectica występuje czterokątne zwierciadełko

Strzałka wskazuje miejsce, gdzie powinna zwykle u gąsieniczników znajduje się mała komórka zwana zwierciadełkiem, której brak u Neoxorides