Sapygidae – Wysmugowate
Dawniej w rodzaju Sapyga, nazywana również wysmugą buławnicą. Ciało czarne z małymi, żółtymi plamkami na głowie samicy, na barkach samicy i na goleniach. Nadustek samicy czarny z żółtymi plamkami na bokach, nadustek samca żółty. Na tergitach 2-4 żółte plamy, które mogą zlewać się w przepaski; plamy na T2 u samca zwykle w formie dwóch małych, szeroko rozdzielonych owalnych plamek. Wierzchołek odwłoka u samicy z żółtą plamą; u samca tej plamy brak, lub jest ona mniejsza i bladożółta.

Ochla 26.04.2014 Samiec Fot. Ryszard Orzechowski

1. Liczebność. Rzadka
2. Biotop. Skraje lasów, parki, ogrody, wrzosowiska i inne miejsca z dużą ilością martwego drewna, w którym gniazdują jej żywiciele; widuje się ja na drewnianych słupach, płotach, belkach, oraz przy hotelach dla żądłówek
3. Wymiary. Długość ciała 7.5-12 mm
4. Aktywność. Druga połowa kwietnia – lipiec
5. Lokalizacja. Lubuskie. W okolicach Łodzi zdecydowanie rzadka
6. Pokarm. Nektar. Larwy są pasożytami gniazdowymi nożycówek Chelostoma rapunculi i Chelostoma florisomne, wałczatek z rodzaju Heriades, murarek z rodzaju Osmia i nieco rzadziej porobnic Anthophora. Samica składa jajo w napełnionej pyłkiem i nektarem komorze lęgowej żywiciela. Po wykluciu larwa wysmugi najpierw wysysa jajo gospodarza, a potem zjada zgromadzone zapasy
7. Podobne. Podobnie ubarwione są samce Sapyga quinquepunctata ( żółte plamy także na tergicie 5 ) i Sapyga similis ( żółte przepaski tylko na tergitach 3 i 4 ). U smużynki Sapygina decemguttata żółte plamy na tergitach są szeroko rozdzielone i mniejsze
8. Uwagi. Autorem obserwacji jest Ryszard Orzechowski