Phalangiidae
Ciało żółtawo-białe do żółtawo-brunatnego. Oczy duże, czarne; tylko jedna para. Wzgórek oczny duży, o szerokości przewyższającej długość. Siodło wyraźniejsze u samicy, sięgające do końca 5 tergitu, a nawet do odbytu. Boki tułowia jasnoszare lub jasnobeżowe. Tridentu brak (grupa trzech kolców na przedniej krawędzi ciała)
- Status. Pospolity i liczny w całym kraju
- Siedlisko. Lasy, parki, zarośla, ogrody; zwykle przebywa w warstwie runa, lub podszytu
- Wymiary. Samica 5.5-7 mm. Samiec 3.4-5 mm (nie licząc nóg)
- Aktywność. Marzec – lipiec; w zasadzie gatunek wiosenny. Osobniki młodociane od lipca do maja
- Lokalizacja. Kujawsko-pomorskie, łódzkie, lubuskie
- Pokarm. Żywe i martwe drobne bezkręgowce, w tym skorupiaki lądowe, pajęczaki, owady; także sok wyciekający z ran na pniach drzew i przejrzałe owoce oraz gnijące grzyby
- Podobne. Inne długonogie kosarze – pospolity Phalangium opilio różni się mniejszym wzgórkiem ocznym i pojawia się później w sezonie
- Uwagi. Identyfikacja większości osobników Robert Rozwałka
- Uwagi 2. Autorzy obserwacji – Sebastian Nowosad Jacek Nowak Marek Wyszomirski Ryszard Orzechowski avidal
Zaglądając pod spód grzybów kapeluszowych natknąłem się na maleńkie, mniej więcej 3-milimetrowe (nie licząc nóg), „noworodki” – jak nazwał je Robert Rozwałka, który także je oznaczył z zastrzeżeniem, że mogą równie dobrze należeć do gatunku Platybunus bucephalus. W tak wczesnych stadiach oba gatunki są nieodróżnialne, a na dodatek często współdzielą biotop. Początkowo łatwo je wziąć za pozostałości wylinki, które jednak po dotknięciu aktywnie się przemieszczają. Niewyraźne fotografie nie oddają dziwaczności ich wyglądu; na usprawiedliwienie dodam że są wyjątkowo niewdzięcznymi modelami.