Phalangiidae
Ciało żółtawobiałe do żółtawobrunatnego. Oczy duże, czarne; tylko jedna para. Wzgórek oczny duży, o szerokości przewyższającej długość. Siodło wyraźniejsze u samicy, sięgające do końca 5 tergitu, a nawet do odbytu. Boki tułowia jasnoszare, lub jasnobeżowe. Tridentu brak (grupa trzech kolców na przedniej krawędzi ciała)

Łódzkie 21.05.2017 ♀Fot. Jacek Nowak

Łódzkie 30.05.2017 Fot. Jacek Nowak

Łódzkie 19.05.2017 Fot. Jacek Nowak

Łódzkie 21.05.2017 Fot. Jacek Nowak

1. Liczebność. Pospolity i liczny
2. Biotop. Lasy, parki, zarośla, ogrody; zwykle przebywa w warstwie runa, lub podszytu
3. Wymiary. Samica 5.5-7 mm. Samiec 3.4-5 mm (nie licząc nóg)
4. Aktywność. Marzec – lipiec; w zasadzie gatunek wiosenny. Osobniki młodociane od lipca do maja
5. Lokalizacja. Wiele stanowisk. Występuje w całym kraju
6. Pokarm. Żywe i martwe drobne bezkręgowce, w tym skorupiaki lądowe, pajęczaki, owady; także sok wyciekający z ran na pniach drzew i przejrzałe owoce oraz gnijące grzyby
7. Podobne. Inne długonogie kosarze – pospolity Phalangium opilio różni się mniejszym wzgórkiem ocznym i pojawia się później w sezonie
8. Uwagi. Identyfikacja Robert Rozwałka
9. Uwagi 2. Autorzy obserwacji – Jacek Nowak Marek Wyszomirski Ryszard Orzechowski avidal

Łódź – Widzew 02.06.2016

Łódź – Widzew 02.06.2016

Leśna Góra 25.06.2015 Fot. Ryszard Orzechowski

Łódź Fot. Marek Wyszomirski

Zaglądając pod spód grzybów kapeluszowych natknąłem się na maleńkie, mniej więcej 3-milimetrowe (nie licząc nóg), „noworodki” – jak nazwał je Robert Rozwałka, który także je oznaczył z zastrzeżeniem, że mogą równie dobrze należeć do gatunku Platybunus bucephalus. W tak wczesnych stadiach oba gatunki są nieodróżnialne, a na dodatek często współdzielą biotop. Początkowo łatwo je wziąć za pozostałości wylinki, które jednak po dotknięciu aktywnie się przemieszczają. Niewyraźne fotografie nie oddają dziwaczności ich wyglądu; na usprawiedliwienie dodam że są wyjątkowo niewdzięcznymi modelami.

Ślądkowice 23.09.2020

Ślądkowice 23.09.2020

avidal