Clusiidae
Ubarwienie ciała zmienne – od przewagi koloru żółtego do bardzo ciemnych, brązowoczarnych osobników. Na policzkach długie, czarne szczecinki zwane wibryssami – cecha diagnostyczna rodzaju. Na czole, przy wewnętrznych krawędziach oczu znajdują się trzy szczecinki orbitalne istotna cecha diagnostyczna gatunku. Cerci relatywnie długie. Na scutum trzy pary szczecinek centralnych (dorsocentral setae), z czego jedna para znajduje się przed szwem tułowiowym – jedna z cech diagnostycznych gatunku.

Ojcowski Park Narodowy 23.06.2020 Fot. Maksymilian Syratt

Ojcowski Park Narodowy 23.06.2020 Fot. Maksymilian Syratt

Ojcowski Park Narodowy 23.06.2020 Fot. Maksymilian Syratt

1. Liczebność. W zachodniej Europie pospolity, w Polsce rzadko obserwowany
2. Biotop. Lasy liściaste i mieszane – preferuje tereny wilgotne
3. Wymiary. Długość ciała 3.5-5 mm
4. Aktywność. Maj – październik; apogeum pojawu w czerwcu
5. Lokalizacja. Małopolskie
6. Pokarm. Spadź. Larwy żerują pod korą martwych drzew – są drapieżne, lub mycetofagiczne
7. Podobne. U bardzo podobnej Chyliza vittata brak wibryssy i sztywnych szczecinek na środku tułowia (dc setae). Często obserwowany Clusiodes ruficollis jest zwykle jaśniej ubarwiony, a przed szwem tułowiowym brak szczecinek dc. U Clusiodes gentilis na czole widoczne są tylko dwie szczecinki orbitalne. U najbardziej podobnego Clusiodes microcerca cerci są wyraźnie krótsze – gatunek ten nie został jak dotąd z Polski wykazany
8. Uwagi. Autor obserwacji – Maksymilian Syratt

Scutum. Na czerwono zaznaczyłem parę szczecinek dc przed szwem tułowiowym – cecha pozwalająca odróżnić gatunek od Clusiodes ruficollis, Clusiodes geomyzina, Clusiodes freyi, Clusiodes pictipes i Clusiodes apicalis