Cephidae – Ździeblarzowate
Ciało smukłe, czarne, z żółtymi przepaskami na tergitach 4-6, a zwykle także na tergitach 3,7 i 8. Wysokość policzka nie większa od wysokości oka. Uda czarne, golenie żółte; tylne golenie zaciemnione w części apikalnej, bądź na znacznym fragmencie wewnętrznych powierzchni. Pierwszy człon tylnych stóp krótszy, niż człony 2-4 łącznie. Dwa tytułowe gatunki bardzo trudne do odróżnienia na podstawie fotografii terenowych – różnice tkwią w budowie pazurków, stosunku długości ostatnich członów czułków (różnice są minimalne) i kąta pochylenia pokładełka.
- Liczebność. Ździeblarze pszeniczne pospolite i liczne. Cephus cultratus znacznie rzadszy
- Biotop. Łąki, pola, polany, ugory
- Wymiary. Ździeblarz pszeniczny Cephus pygmaeus 5-10 mm. Ździeblarz zbożowy Cephus cultratus (aka Cephus spinipes) 7-9 mm
- Aktywność. Maj – lipiec; apogeum pojawu w czerwcu. Zimują larwy w szyjkach korzeniowych zbóż, rzadziej dzikich traw
- Lokalizacja. Łódzkie. Występują w całym kraju
- Pokarm. Nektar, spadź, pyłek. Larwy żerują w źdźbłach pszenicy, jęczmienia, żyta i innych zbóż, oraz dzikich traw, przemieszczając się stopniowo z góry na dół
- Podobne. Inne gatunki z rodziny ździeblarzowatych, w tym 4 inne gatunki z rodzaju. I tak np. u żdzieblarza wiechlinowego Cephus nigrinus odwłok jest całkowicie czarny, lub niemal czarny (żółte krawędzie tergitów), tylne uda także czarne. U gatunków z plemienia Hartigiini (Janus, Hartigia) pierwszy człon stopy jest dłuższy, niż człony 2-4 łącznie. Gatunki z rodzaju Trachelus są nieco inaczej ubarwione, ale najważniejsze cechy diagnostyczne znajdują się na spodzie ciała. Rodzaj Calameuta ma węższe czoło
- Uwagi. Samica składa jaja pojedynczo, łącznie do 50 sztuk, zwykle tuż poniżej kłosa
- Uwagi 2. Autorzy obserwacji – Marek Wyszomirski avidal