Sarcophagidae – Ścierwicowate
Oczy u obu płci rozdzielone szerokim czołem. Tylna krawędź głowy niemal prosta. Ciało szare z czarnymi plamkami na odwłoku – plamki te są zwykle owalne i od siebie odizolowane, jednak u niektórych gatunków wykazują tendencję do zlewania się w przepaski poprzeczne. Odwłok w zarysie klinowaty, z pędzlem długich szczecin wierzchołkowych. Skrzydła przezroczyste – komórka R4+5 z petiolą (żyłka łącząca tę komórkę z krawędzią skrzydła) – istotna cecha diagnostyczna rodzaju. W Polsce odnaleziono tylko jeden gatunek (Apodacra pulchra, Toruń), ale występowanie innych gatunków jest wysoce prawdopodobne. Zwłaszcza występowanie Apodacra dispar i Apodacra seriemaculata jest możliwe – być może na fotografiach znajduje się jeden z tych gatunków. Identyfikacja na podstawie fotografii terenowych jest bardzo trudna; cechy diagnostyczne to min. długość czułków, ubarwienie wici czułków i środkowych goleni, a przede wszystkim stopień zgrubienia przednich stóp.
Słowiński Park Narodowy 15.08.2020 ♀ w towarzystwie roztocza Penthaleus major
Słowiński Park Narodowy 15.08.2020 ♀
Słowiński Park Narodowy 15.08.2020 ♀
- Liczebność. Rzadko obserwowane, choć zapewne przynajmniej lokalnie liczne
- Biotop. Otwarte tereny z norkami gatunków żywicielskich – w tym wydmy śródlądowe i nadmorskie
- Wymiary. Długość ciała 3-6.5 mm
- Aktywność. Maj/czerwiec – wrzesień
- Lokalizacja. Pomorskie
- Pokarm. Nektar, pyłek. Larwy są kleptopasożytami gniazdowymi larw żądłówek – u wykazanej z Polski Apodacra pulchra wymienia się Bembix rostrata, Bembecinus tridens, Mimesa bicolor i Pompilus cinereus. Ja obserwowałem je przy norkach Episyron rufipes
- Podobne. Inne gatunki z podrodziny Miltogrammatinae różnią się min. układem i kształtem plam odwłokowych, oraz użyłkowaniem (brak petioli przy komórce R4+5)
Niebieska strzałka wskazuje komórkę R4+5. Na czerwono zaznaczyłem krótką petiolę
Słowiński Park Narodowy 15.08.2020 Dwie samice czekają na dogodny moment przy norce Episyron rufipes