Chrysididae – Złotolitkowate
Glowa i tułów zielono-niebieskie z silnym metalicznym połyskiem. Scutum wyraźnie, gęsto punktowane także w środkowej części. Odwłok czerwony. Trzy ze środkowych członów czułków stosunkowo długie – ich długość jest 1.5 razy większa od ich szerokości – istotna cecha diagnostyczna gatunku.
Kielno 05.07.2023 Fot. Ojo Szyszka
Kielno 05.07.2023 Fot. Ojo Szyszka
- Status. Rzadki, miejscami zapewne liczny – zwłaszcza na południu kraju. Samice liczniejsze od samców DD
- Siedlisko. Skraje lasów iglastych i mieszanych, polany
- Wymiary. Długość ciała 6-8 mm
- Aktywność. Maj – wrzesień; co najmniej dwa pokolenia w sezonie
- Lokalizacja. Pomorskie
- Pokarm. Nektar. Larwy są kleptopasożytami gniazdowymi i parazytoidami larw grzebaczowatych gniazdujących w drewnie lub w pustych łodygach roślin – wymienia się rodzaje Psenulus, Pemphredon i Passaloecus
- Podobne. U gatunków z rodzaju Omalus środkowa część mesoscutum jest słabiej punktowana lub niemal całkiem pozbawiona widocznego punktowania. Pseudomalus violaceus i Pseudomalus pusillus łatwo odróżnić po szerszej głowie i jednolitym ubarwieniu ciała, bez wyraźnych złocistych refleksów. Najbardziej podobny, ale przeciętnie mniejszy (3-6 m) Pseudomalus auratus różni się proporcjami członów czułków – trzy z członów środkowych są wyraźnie krótsze (tak długie jak szerokie)
- Uwagi. Autor obserwacji – Ojo Szyszka